Koronawirus radykalnie przemodelował życie ludzi. Również Kościół skonfrontowany został z epidemią. była pandemia dżumy, grypy i nie zamykano kościołów. a dziś? Czy to znak naszej niewiary? Jaką rolę odgrywa wiara? Czy na Ciało Pańskie mogę patrzeć jak na zagrożenie? Na pytania naszych Widzów odpowiada bp. Andrzej Siemieniewski.
Autor: Kard. Mauro Piacenza
Dekret Penitencjarii Apostolskiej odnośnie przyznania specjalnych odpustów dla wiernych w obecnej sytuacji pandemii, 20.03.2020 r.
PENITENCJARIA APOSTOLSKA
DEKRET
Wiernym dotkniętym chorobą zakaźną spowodowaną Covid-19, powszechnie znaną jako koronawirus, a także pracownikom służby zdrowia, członkom rodzin i wszystkim tym, którzy w jakimkolwiek charakterze, także poprzez modlitwę, opiekują się nimi, udziela się daru specjalnych odpustów.
„Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali” (Rz 12, 12). Słowa napisane przez św. Pawła do Kościoła w Rzymie rozbrzmiewają w całej historii Kościoła i ukierunkowują myśli wiernych w obliczu wszelkich cierpień, chorób i nieszczęść.
Obecna chwila, w której cała ludzkość zagrożona niewidzialną i podstępną chorobą, która od pewnego czasu stała się częścią życia każdego człowieka, naznaczona jest dzień po dniu dręczącymi obawami, nowymi niepewnościami, a przede wszystkim powszechnym cierpieniem fizycznym i moralnym.
Kościół, idąc za przykładem swego Boskiego Mistrza, zawsze troszczył się o chorych. Jak wskazał św. Jan Paweł II, sens ludzkiego cierpienia jest dwojaki: „Jest nadprzyrodzony, ponieważ zakorzenia się w Boskiej tajemnicy Odkupienia świata. Jest równocześnie głęboko ludzki, ponieważ człowiek odnajduje w nim siebie, swoje człowieczeństwo, swoją godność, swoje posłannictwo”(List apostolski Salvifici Doloris, 31).
Również papież Franciszek w tych ostatnich dniach okazał swoją ojcowską bliskość i ponowił swoje zaproszenie do nieustannej modlitwy za chorych na koronawirusa.
Aby wszyscy ci, którzy cierpią z powodu Covid-19, właśnie w tajemnicy tego cierpienia odkryli na nowo „samo odkupieńcze cierpienie Chrystusa” (tamże, 30), Penitencjaria Apostolska, ex auctoritate Summi Pontificis, ufając słowu Chrystusa Pana i uznając w duchu wiary, że obecną epidemię należy przeżywać w duchu osobistego nawrócenia, udziela daru odpustów zgodnie z następującym zarządzeniem.
Udziela się odpustu zupełnego wiernym cierpiącym na koronawirusa, którzy podlegają kwarantannie na polecenie władz sanitarnych w szpitalach lub we własnych domach, jeśli w duchu oderwanym od jakiegokolwiek grzechu, zjednoczą się duchowo poprzez środki masowego przekazu z celebracją Mszy Świętej, odmawianiem Różańca Świętego, pobożnej praktyki Drogi Krzyżowej lub innych form pobożności, a przynajmniej odmówią Wyznanie Wiary, Modlitwę Pańską i pobożne wezwanie do Najświętszej Maryi Panny, ofiarując tę próbę w duchu wiary w Boga i miłości wobec swoich braci i sióstr, z wolą wypełnienia zwykłych warunków (spowiedź sakramentalna, komunia eucharystyczna i modlitwa w intencji Ojca Świętego) tak szybko, jak będzie to możliwe.
Pracownicy służby zdrowia, członkowie rodzin i wszyscy ci, którzy za przykładem Dobrego Samarytanina, narażając się na ryzyko zarażenia, opiekują się chorymi na koronawirusa według słów Boskiego Odkupiciela: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13), otrzymają ten sam dar odpustu zupełnego na tych samych warunkach.
Ponadto, Penitencjaria Apostolska udziela odpustu zupełnego na tych samych warunkach z okazji obecnej epidemii światowej nawet tym wiernym, którzy ofiarują nawiedzenie Najświętszego Sakramentu, lub Adorację Eucharystyczną, lub lekturę Pisma Świętego przez co najmniej pół godziny, lub odmówienie różańca świętego, lub pobożne odprawienie Drogi Krzyżowej, lub odmówienie Koronki do Miłosierdzia Bożego, w intencji przebłagania Boga Wszechmogącego o koniec epidemii, ulgę dla tych, którzy cierpią i zbawienie wieczne dla tych, których Pan powołał do siebie.
Kościół modli się za tych, którzy nie mogą przyjąć sakramentu namaszczenia chorych i wiatyków, powierzając Bożemu miłosierdziu wszystkich i każdego z osobna na mocy komunii świętych i udziela wiernym odpustu zupełnego w chwili śmierci, pod warunkiem, że byli należycie dysponowani i zwykle za życia modlili się (w tym przypadku Kościół zastępuje trzy zwyczajowe warunki).W celu uzyskania tego odpustu zaleca się używanie krucyfiksu lub krzyża (por. Enchiridion indulgentiarum, nr 12).
Niech Najświętsza Maryja Panna, Matka Boga i Kościoła, Uzdrowienie Chorych i Wspomożycielka Wiernych, nasza Orędowniczka, pomoże cierpiącej ludzkości, oddalając od nas zło tej pandemii i wyjednując nam wszelkie dobro niezbędne dla naszego zbawienia i uświęcenia.
Niniejszy dekret jest ważny niezależnie od wszelkich przepisów stanowiących inaczej.
W Rzymie, w siedzibie Penitencjarii Apostolskiej, 19 marca 2020 roku.
Kard. Mauro Piacenza
Penitencjarz Większy
Ks. Prał. Krzysztof Nykiel
Regens
Łowicz, dn. 14 marca 2020 r.
L.dz. 295/2020
W związku z wprowadzeniem stanu zagrożenia epidemicznego w Polsce oraz rozporządzeniami organów państwowych zarządzam, aby przyjąć następujące wskazania zawarte w apelu Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego z dnia 13 marca br. Są one następujące:
W tym trudnym czasie zagrożeń niech łączy nas nade wszystko głęboka wiara w Boga, w którym jest nasze uzdrowienie i nasza nadzieja.
+ Andrzej Franciszek Dziuba
Do pobrania: Komunikat Biskupa z 14 marca 2020
Łowicz, dnia 13 marca 2020 roku
L.dz. 291/2020
Dekret Biskupa Łowickiego w związku z zagrożeniem koronawirusem
Wobec zagrożeń płynących z rozprzestrzeniającego się koronawirusa oraz stosownie do zarządzenia Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski z dnia 12 marca br. proszę wszystkich duszpasterzy i wiernych o przyjęcie następujących zaleceń:
1. Mając na uwadze potrzebę ochrony zdrowia i życia ludzkiego, z racji istniejącego niebezpieczeństwa, jakie stwarza panująca epidemia koronawirusa, na mocy kan. 87 § 1, 1245 i 1248 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego, udzielam dyspensy od obowiązku uczestnictwa w niedzielnej Mszy św. do dnia 29 marca br.:
a. osobom w podeszłym wieku;
b. osobom z objawami infekcji (np. kaszel, katar, podwyższona temperatura, itp);
c. dzieciom i młodzieży szkolnej oraz dorosłym, którzy sprawują nad nimi bezpośrednią opiekę;
d. osobom, które czują obawę przed zarażeniem.
Osoby korzystające z dyspensy zachęcam do uczestnictwa w niedzielnej Mszy św. w domu za pośrednictwem radia, telewizji lub internetu. Osobom korzystającym z dyspensy przypominam, że są zobowiązane do stosownej modlitwy i czynienia dzieł miłosierdzia.
2. Proszę przede wszystkim o głęboką modlitwę do Boga. Przyjmijmy wszystko w duchu wiary i wezwania do nawrócenia. „Tak jak szpitale leczą choroby ciała, tak kościoły służą m.in. leczeniu chorób ducha, dlatego jest niewyobrażalne, abyśmy nie modlili się w naszych kościołach” (Komunikat Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, abp. S. Gądeckiego, 10.03.2020). Dobremu Bogu polecajmy wszystkich zmarłych na skutek koronawirusa. Módlmy się o zdrowie dla chorych, tych, którzy się nimi opiekują, lekarzy i personelu medycznego oraz wszystkich służb sanitarnych. Módlmy się o wygaśnięcie epidemii. Bądźmy solidarni z osobami starszymi i potrzebującymi.
3. Polecam duszpasterzom, aby:
a) zgodnie z Tradycją Kościoła w naszych kościołach były śpiewane suplikacje: „Święty Boże, Święty Mocny, Święty, a Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami. Od powietrza, głodu, ognia i wojny, wybaw nas Panie; Od nagłej, a niespodziewanej śmierci, zachowaj nas Panie; My grzeszni Ciebie Boga prosimy, wysłuchaj nas Panie”;
b) kościoły i kaplice publiczne były otwarte w ciągu dnia;
c) były dodatkowe okazje do spowiedzi i adoracji Najświętszego Sakramentu;
d) przy zachowaniu należytych zasad higieny kapłani i nadzwyczajni szafarze odwiedzali chorych i starszych parafian z posługą sakramentalną.
4. Do dnia 29 marca br.:
a) zostają odwołane rekolekcje szkolne w parafii;
b) rekolekcje dla dorosłych oraz organizację innych spotkań pozostawiam roztropnemu rozeznaniu księży proboszczów;
c) zostaje odwołana pielgrzymka maturzystów na Jasną Górę zaplanowana na dzień 4 kwietnia br.:
d) liturgie z udzieleniem sakramentu bierzmowania przeniesione zostają na terminy późniejsze.
5. W czasie liturgii do dnia 29 marca br. należy przestrzegać w kościołach i wszystkich kaplicach następujących zasad:
a) kapłani i nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej przed rozpoczęciem liturgii powinni dokładnie umyć ręce i kierować się zasadami higieny;
b) przypominam, że przepisy liturgiczne Kościoła przewidują przyjmowanie Komunii Świętej na rękę. W takim przypadku koniecznie należy zadbać o higienę rąk oraz odpowiednio wyrazić cześć wobec Jezusa Chrystusa, realnie obecnego w Eucharystii. Komunię św. przyjmujemy w postawie stojącej na lewą dłoń podtrzymywaną przez prawą. Należy spożyć Hostię przed kapłanem. Nie wolno odchodzić z Hostią na dłoni od ołtarza;
c) znak pokoju należy przekazywać przez skłon głowy, bez podawania rąk;
d) cześć Krzyżowi należy oddawać przez przyklęknięcie lub głęboki skłon, bez kontaktu bezpośredniego;
e) należy powstrzymać się ponadto od oddawania czci relikwiom poprzez pocałunek lub dotknięcie;
f) na kratki konfesjonałów należy nałożyć folie ochronne;
g) rezygnujemy z napełniania kropielnic kościelnych wodą święconą.
Oddajemy naszą Diecezję Łowicką i wszystkich jej mieszkańców czułej opiece Matki Bożej, Uzdrowienie chorych i Pocieszycielce strapionych, oraz naszym Patronom, św. Wiktorii i bł. Ojcu Honoratowi
+ Andrzej F. Dziuba
Do pobrania: Dekret Biskupa
Łowicz, dn. 29 lutego 2020 r.
Drodzy Bracia i Siostry,
Drodzy Diecezjanie,
Świat współczesny staje wobec niezwykłego wyzwania, które przyniosła natura w postaci koronawirusa. Pragniemy wobec tej współczesnej sytuacji stanąć jako ludzie wiary i rozumnej troski. Ważne jest zachowanie zasad wszelkiej higieny osobistej oraz kontaktu we wzajemnych relacjach. To znak naszej szczerej odpowiedzialności za innych ludzi, również podczas celebracji w naszych świątyniach.
Jako ludzie wierzący szczególnie potrzebujemy modlitwy, wzajemnego umocnienia i nadziei wołania o Boże miłosierdzie. Dla chorych prosimy o dar uzdrowienia a dla zmarłych upraszamy dar „Domu Ojca” (J 14, 2). Wszystkim zaangażowanym w troskę o życie i zdrowie niech Pan da moc i bezpieczeństwo.
W jedności pasterskiej
Biskup Łowicki
+ Andrzej F. Dziuba
ps. Prosimy Diecezjan o zapoznanie się z listem Ministra Zdrowia (załącznik), który za naszym pośrednictwem przekazuje ważne informacje dotyczące koronawirusa.
Uczyńmy miejsce dla Słowa Bożego! Czytajmy codziennie kilka wersetów z Biblii. Zacznijmy od Ewangelii: trzymajmy ją otwartą na stoliku nocnym w domu, nośmy ją ze sobą w kieszeni, wyświetlajmy na telefonach komórkowych, pozwólmy, by inspirowała nas każdego dnia – powiedział Ojciec Święty Franciszek 26 stycznia, podczas Mszy św. w Bazylice św. Piotra w Watykanie z okazji Niedzieli Słowa Bożego. Została ona ogłoszona przez papieża Franciszka w Liście Apostolskim w formie Motu Proprio „Aperuit illis”. Dzisiaj obchodzona jest po raz pierwszy.
Papież podkreślił, że „aby iść za Jezusem, nie wystarczają dobre zaangażowania, trzeba codziennie słuchać Jego wezwania. Tylko On, który nas zna i miłuje aż do końca, sprawia, że wypływamy na głębię na morzu życia”. „Dlatego potrzebujemy Jego Słowa: słuchania, pośród tysięcy słów każdego dnia, tego jednego Słowa, które mówi nam nie o rzeczach, ale o życiu” – dodał.
Ojciec Święty podkreślił też, że „Słowo zbawcze nie idzie szukając miejsc chronionych, wysterylizowanych, bezpiecznych. Wchodzi w nasze zawiłości, w nasze ciemności”. „Pan daje ci swoje Słowo, abyś je przyjął jak list miłosny, który napisał dla ciebie, abyś poczuł, że On jest obok ciebie. Jego Słowo nas pociesza i dodaje otuchy” – powiedział.
Publikujemy tekst homilii:
„Począł Jezus nauczać” (Mt 4, 17). W ten sposób ewangelista Mateusz wprowadził posługę Jezusa. On, który jest Słowem Boga, przybył, aby nam mówić swoimi słowami i swoim życiem. W tę pierwszą Niedzielę Słowa Bożego udajemy się do źródeł Jego przepowiadania, do źródeł Słowa życia. Pomaga nam dzisiejsza Ewangelia (Mt 4, 12-23), która mówi nam jak, gdzie i komu Jezus zaczął przepowiadać.
1. Jak rozpoczął? Bardzo prostym sformułowaniem: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie” (w. 17). To jest podstawa wszystkich jego mów: powiedzieć nam, że bliskie jest królestwo niebieskie. Co to oznacza? Przez królestwo niebieskie rozumiemy królestwo Boga, czyli Jego sposób panowania, Jego sposób stawania wobec nas. Teraz Jezus mówi nam, że królestwo niebieskie jest blisko, że Bóg jest blisko. Oto nowość, pierwsze przesłanie: Bóg nie jest daleko, On, który mieszka w niebie, zstąpił na ziemię, stał się człowiekiem. Usunął przeszkody, zniwelował dystanse. Nie zasłużyliśmy na to. On zstąpił, wyszedł nam na spotkanie.
Jest to przesłanie radości: Bóg przyszedł osobiście, aby nas nawiedzić, stając się człowiekiem. Nie przyjął naszej ludzkiej kondycji z poczucia odpowiedzialności, ale z miłości. Z miłości przyjął nasze człowieczeństwo, bo przyjmuje się to, co się miłuje. A Bóg przyjął nasze człowieczeństwo, ponieważ nas miłuje i pragnie darmo dać nam to zbawienie, którego samodzielnie nie możemy sobie dać. Chce być z nami, dać nam piękno życia, pokój serca, radość z otrzymanego przebaczenia i poczucia się miłowanymi.
Wówczas rozumiemy proste zaproszenie Jezusa: „nawracajcie się”, to znaczy „zmieńcie swoje życie”. Trzeba zmienić życie, ponieważ rozpoczął się nowy sposób życia: skończył okres życie dla siebie samego, rozpoczął się czas, aby żyć z Bogiem i dla Boga, z innymi i dla innych, z miłością i dla miłości. Dzisiaj Jezus powtarza także tobie: „Odwagi, jestem blisko ciebie, zrób dla mnie miejsce, a twoje życie się zmieni!”. Dlatego Pan daje ci swoje Słowo, abyś je przyjął jak list miłosny, który napisał dla ciebie, abyś poczuł, że On jest obok ciebie. Jego Słowo nas pociesza i dodaje otuchy. Jednocześnie prowokuje do nawrócenia, wstrząsa nami, uwalnia nas od paraliżu egoizmu. Jego Słowo ma bowiem tę moc: zmienić nasze życie, sprawić, że przejdziemy z ciemności do światła.
2. Jeśli spojrzymy, gdzie Jezus zaczął przepowiadać, to odkryjemy, że zaczął właśnie od regionów, które uważano wówczas za „mroczne”. Pierwsze czytanie i Ewangelia mówią nam istotnie o tych, którzy przebywali w „cienistej krainie śmierci”: są to mieszkańcy „Ziemi Zabulona i ziemi Neftalego, na drodze ku morzu, Zajordania, Galilei pogan!” (Mt 4, 15-16; por. Iz 8, 23-9, 1). Galilea Pogan – region, w którym Jezus zaczął przepowiadać, był tak nazywany, ponieważ zamieszkiwały go różne ludy i był prawdziwą mieszanką narodów, języków i kultur. Była tam istotnie droga prowadząca w stronę morza, będąca miejscem spotkania. Żyli tam rybacy, kupcy i cudzoziemcy: z pewnością nie było to miejsce, gdzie można było znaleźć czystość religijną narodu wybranego. Ale Jezus zaczął od tego miejsca: nie od przedsionka świątyni jerozolimskiej, ale z drugiej strony kraju, od Galilei pogan, z miejsca przygranicznego, od peryferii.
Możemy tam pojąć pewne przesłanie: Słowo zbawcze nie idzie szukając miejsc chronionych, wysterylizowanych, bezpiecznych. Wchodzi w nasze zawiłości, w nasze ciemności. Dzisiaj, tak jak wówczas, Bóg pragnie nawiedzić te miejsca, gdzie jak sądzimy, On nie dociera. Natomiast ileż razy to my zamykamy drzwi, wolimy trzymać w ukryciu nasze poczucie zakłopotania, naszą nieprzejrzystość i dwulicowość. Zamykamy je w naszym wnętrzu, idąc zarazem do Pana z jakąś modlitwą formalną, zważając, by Jego prawda nie wstrząsnęła naszym wnętrzem. Ale Jezus, jak mówi dzisiejsza Ewangelia, „obchodził całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby” (w. 23): przemierzał cały ten wielopostaciowy i złożony region. Podobnie nie boi się zgłębiać naszych serc, naszych najgorszych i najtrudniejszych miejsc. On wie, że tylko Jego przebaczenie nas uzdrawia, tylko Jego obecność nas przemienia, tylko Jego Słowo nas odnawia. Temu, który przeszedł drogę morską, otwórzmy nasze najbardziej zawiłe drogi: pozwólmy, aby weszło w nas Jego Słowo, które jest „żywe, skuteczne, ostre… zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (por. Hbr 4, 12).
3. Wreszcie, do kogo zaczął Jezus mówić? Ewangelia powiada, że „przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, Jezus ujrzał dwóch braci … jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi»” (Mt 4,18-19). Pierwszymi adresatami powołania byli rybacy: nie ludzie starannie dobrani na podstawie ich zdolności, czy ludzie pobożni, przebywający w świątyni na modlitwie, ale zwykli ludzie pracujący.
Zwróćmy uwagę na to, co powiedział im Jezus: uczynię was rybakami ludzi. Mówi do rybaków i używa języka dla nich zrozumiałego. Pociąga ich wychodząc z ich życia: powołuje ich tam, gdzie są i jakimi są, aby ich zaangażować do swojej misji. „Oni natychmiast, zostawiwszy sieci, poszli za Nim” (w. 20). Dlaczego natychmiast? Bo poczuli się pociągnięci. Nie byli szybcy i ochotni, bo otrzymali rozkaz, ale dlatego, że pociągała ich miłość. Aby iść za Jezusem, nie wystarczają dobre zaangażowania, trzeba codziennie słuchać Jego wezwania. Tylko On, który nas zna i miłuje aż do końca, sprawia, że wypływamy na głębię na morzu życia. Tak jak uczynił to z tymi uczniami, którzy Go słuchali.
Dlatego potrzebujemy Jego Słowa: słuchania, pośród tysięcy słów każdego dnia, tego jednego Słowa, które mówi nam nie o rzeczach, ale o życiu.
Drodzy bracia i siostry, uczyńmy miejsce dla Słowa Bożego! Czytajmy codziennie kilka wersetów z Biblii. Zacznijmy od Ewangelii: trzymajmy ją otwartą na stoliku nocnym w domu, nośmy ją ze sobą w kieszeni, wyświetlajmy na telefonach komórkowych, pozwólmy, by inspirowała nas każdego dnia. Odkryjemy, że Bóg jest blisko nas, że oświeca nasze ciemności, że z miłością prowadzi nasze życie na głębię.
tłum. o. Stanisław Tasiemski (KAI) / Watykan
